Dag 7 (vervolg): De marathon

De afgelopen nacht heb ik 9 uur geslapen en lekker fris wakker geworden. Wel wat stram in de benen, maar verder voelt het prima. We wachten nu op het vliegveld van Elderor in afwachting van onze vlucht naar Nairobi. Dus een mooi moment om even terug te blikken op gisteren.

Om half 5 ging de wekker en na ontbijt (met veel ugali) vertrokken we naar de startplek. Om half zeven klinkt het startschot en moest het echt gaan gebeuren waar ik de afgelopen maanden zo hard voor heb getraind! De taktiek (aanbevolen door niemand minder dan Lornah Kiplagat): polle polle! Dat is Swahili voor ‘rustig aan doen’, zeker in het begin. Door de stevige regen van de afgelopen nacht was het parcours, vooral in het begin, erg blurry en plakte de klei aan je schoenen. De eerste 10 km ging al gelijk van 1900 naar bijna 2400 meter omhoog. Een stevige klim waarbij ik bewust de stijlste stukken gelopen heb. Daarna tot en met het 25 km punt (zie foto) ging het prima. Onderweg stonden veel mensen ons aan te moedigen waaronder heel veel kinderen die je enthousiast een high five of hand gaven bij het langs rennen. Erg leuk om mee te maken! Tussen de 25 en 35 was het hard werken: het parcours kende veel stijgingen en dalingen maar niet meer hele stijle zodat ik redelijk veel in een gestaag tempo kon hardlopen. Na de 35 km werd het echt zwaar, pijnlijke benen en het parcours bleef maar omhoog gaan. Toch lukte het me nog een paar mede lopers in te halen. De laatste kilometers waren grotendeels weer stijgend en blubberig en heb ik heel veel moeten lopen. Dit moest echt op wilskracht. Toen kwam de finish in zicht en kon ik nog een sprintje eruit persen om luid toegejuigd als 20e over de finish te gaan! Supertrots dat ik m’n eerste marathon heb uitgelopen en dan ook nog eens zo’n zware. Superleuk ook om mezelf de volgende dag terug te zien in een Keniase krant:

https://mobile.nation.co.ke/sports/athletics/Unicef-athletes-in-tough-Iten-mission/3112514-4569212-nkkbks/index.html